Pomoc Psychologiczno Pedagogiczna

Bieżąca pomoc psychologiczno- pedagogiczna.

 

Zajęcia rozwijające kompetencje emocjonalno- społeczne prowadzone metodą Ruchu Rozwijającego W. Sherborne

Ruch ,,razem” -  ten rodzaj relacji prowadzi do nawiązania kontaktu wzrokowego, partnerzy na zmianę dają sobie oparcie, mają zaufanie do partnera i samego siebie oraz biorą udział we wspólnym działaniu

-  ,,Piłowanie drewna”. – Dziecko i rodzic siedzą w rozkroku, zwrócone przodem, trzymając się za dłonie. Nogi rodzica znajdują się pod nogami dziecka. Następnie na przemian kładą się na plecach na podłodze, cały czas trzymając się za ręce. Zamiast rodzica w zabawie może brać udział starsze rodzeństwo.

Zajęcia korekcyjno –kompensacyjne

Teatr cieni - ćwiczenia małej motoryki oraz koordynacji wzrokowo - ruchowej.

* Rozmowa rodzica z dzieckiem na temat powstawania zjawiska cienia (przykładowe pytania):

-Co to jest cień?

-Skąd się bierze cień?

-Czy cień zawsze jest widoczny? Kiedy go nie widzimy?

-Co jest potrzebne do tego, aby powstał cień?

Rodzic wyjaśnia dziecku, że światło (sztuczne lub naturalne) rozchodzi się po liniach prostych zwanych promieniami. Czasem te promienie napotykają na swojej drodze różne przeszkody i wtedy tworzy się cień. /Załącznik nr 1/

Rodzic zasłania okna w pokoju i zapala lampę, której światło jest skierowane na pustą ścianę. Bierze trzy duże klocki lub inne przedmioty, które układa w trzech różnych miejscach: jeden klocek obok lampy, drugi za lampą, a trzeci między lampą a ścianą, na którą pada światło.

A teraz korzystając z załącznika nr 2 stwórz przy pomocy swoich dłoni trzy wybrane zwierzęta.

 

Zajęcia z gimnastyki korekcyjnej                                                  

1. Siad na taborecie, plecy oparte o ścianę (szafę), chwytanie palcami stóp drobiazgów (kamyki, kasztany, klocki, kredki, żołędzie) leżących na podłodze i wkładanie ich do pudełka.
2. Siad na taborecie. Plecy oparte o szafę, turlanie stopą wałka (wykorzystać domowy wałek do ciasta).
3. Siad prosty na podłodze - klaskanie podeszwami stóp.

4. Siad na taborecie plecy oparte o szafę, pomiędzy palcami stóp ołówek, pisanie na kartce papieru.
5. Pozycja wypoczynkowa; leżenie tyłem, nogi swobodnie ugięte oparte stopami o podłogę, ręce ułożone pod głową, łokcie przylegają do podłoża, całe ciało ułożone w osi swobodnie i głębokie oddechy; 2x dłuższy wdech.

Zajęcia logopedyczne

Ćwiczenia przygotowujące aparat artykulacyjny do wywołania głosek syczących:

Podczas artykulacji głosek syczących, język spoczywa na dole jamy ustnej, jego czubek lekko przylega do dolnych ząbków, a boki są lekko uniesione. Wargi są rozciągnięte, jak podczas mówienia samogłoski „iiiiiiii”.  Pamiętajcie także, że ząbki są delikatnie złączone. I taki układ musimy na początek uzyskać „na sucho” (czyli po prostu pokazać dziecku, jak ta buzia musi być ułożona, żeby udało nam się wypowiedzieć to, nad czym pracujemy). Jak ćwiczyć?

- „Ryjki i uśmiechy” – ćwiczenie, podczas którego naprzemiennie wypowiadamy samogłoski „u”(mocno ściągamy wargi) oraz „i”(szeroko rozciągamy usta). I tak coraz szybciej: u-i-u-i-u-i-u-i…

- Dmuchamy – na świeczkę, piłeczkę, serpentynę, w bańki mydlane, na stateczki na wodzie – podczas dmuchania język układa się właśnie w taką „rynienkę”, jaka jest nam potrzebna do artykulacji.

- Pokazujemy w szerokim uśmiechu wszystkie złączone razem ząbki i zakrywamy je naprzemiennie ustami.

- Próbujemy cicho, a potem coraz głośniej syczeć jak wąż. Podczas próby przykładamy palec wskazujący poziomo wzdłuż linii warg (to pomoże dziecku przypomnieć sobie jak ułożony ma być    w buzi język).

- Jeśli dziecko zapomina lub ma trudności z utrzymaniem języka za dolnymi zębami, możemy użyć kawałka nitki dentystycznej, którą zakładamy za dolne siekacze i polecamy, aby złączyło ząbki i dotykało czubkiem języka nitki podczas wypowiadania głoski „s”. Jego zadaniem będzie teraz trzymać język dokładnie tam, gdzie znajduje się w buzi nitka.

- Można także spróbować bardzo długo wypowiadać głoskę „t”. Podczas jej przedłużonej artykulacji, usłyszycie głoskę „s”.